Drie dagen diep... een reis met de voorouders

Ik zit vol

Vol met gedachten, structuren, mensen, namen, gezichten, volgende stappen, organiseren, bedenken. Ik trek mijn rugzak op mijn rug en zet hem gelijk weer terug. Ik wil niet meer dragen. Alles wat er voor de zekerheid in mijn rugzak is geslopen, gooi ik eruit. De laatste boycottende gedachten doen hun best me hier te houden: “Moet ik alweer weg? Ik ben al zoveel onderweg en weinig thuis…” Diep in mij voel ik het besluit, dat sterker is. Ik ga! Ik voel een roep om me diep te verbinden met mezelf, ontvangen te worden door de natuur, Moeder Aarde, me gelegitimeerd terug te trekken, weg te kruipen, klein en compact te worden, stil te vallen…

Met deze intentie stap ik met een te dragen rugzak door de poort van mijn fijne huis.

Ik spoel schoon

Zodra ik na de eerste kilometers op onbekend terrein kom ben ik de weg kwijt. Een hert laat zich zien en ik volg een onbekend pad. Dan raak ik letterlijk verstrikt in het bos. Er is geen pad meer en ik móet doorlopen, anders vreten de muggen me op. De zon brandt, het is retevochtig en het zweet breekt me uit. Fuck! Ik banjer door de prikstruiken op weg naar de openheid van een weiland. Eenmaal op de verharde weg weet ik zeker dat dit niet de route was die ik had bedacht. (Ik loop een deel van het oude Jacobspad, een pelgrimstocht van Uithuizen naar Hasselt en dan kan je nog door naar Santiago de Compostella). Dan maar door en van de bekende weg af. “Ik ga toch altijd mijn eigen weg, bedenk ik me.” Even later, het is rond het middaguur, loop ik langs een autoweg en baal als een stekker. Veel te heet, te veel verkeer. Ik meen water daar achter de bomen te zien. Ik weet het niet. Wel behoefte aan pauze en verkoeling. Misschien wil ik graag dat het water is. Een paadje naar links nodigt uit om op onderzoek te gaan. Een bordje met verboden toegang verhindert me. Als er een auto stopt en ik het idee heb dat ik word bekeken besluit ik door te lopen. De auto vertrekt ook. Dan na 200 meter sla ik toch linksaf, door een akker, struikgewas en… een groot meer! Wolf en ik worden ontvangen in het verkoelende water. Ik spoel de hele brut van me af en word weer kind.

Oude stenen

Gevoed door deze nieuwe energie loop ik door oud land en stuit op een hunebed. Ik zie de mannen van toen de enorme stenen verslepen. Krachtige mannen, maar zo vriendelijk en bezield om deze enorme bouwwerken te maken. Ik voel ze in hun vindingrijkeid, creativiteit, daadkracht, intelligentie en eerbied. Als ik onder een steen ga liggen ben ik een kind van hen. Dit is mijn traditie, mijn volk, mijn land. Zij zijn opgegaan in de stenen en ik ben één van hun…

Nog meer voorouders

Een stuk verder is mijn plek voor de nacht. Tussen de vele grafheuvels, die de kinderen van de hunebedbouwers hebben gemaakt, maak ik mijn kampje. Ik voel me gedragen en welkom.

Bartje

De volgende dag vertrek ik met pijn in mijn lijf. Vandaag zorg ik goed voor mezelf, beloof ik me plechtig. Gelukkig wordt er ook goed voor mij gezorgd. Mijn lege waterflessen kan ik al heel snel vullen. Ik voel me blij en jong. Het Land van Bartje brengt me terug in mijn kindertijd. Het jongetje dat nait bid veur bruune bonen! Destijds begreep ik er niets van, als mensen dat tegen me zeiden. Nu zie ik de rebel in dat joch, die voelde dat het leven meer voor hem in petto had en voel de gelijkenis en verbinding met hem.

Mannen in oorlog

Ik loop langs kamp Westerbork en voel de zwaarte van de geschiedenis. Hier ook voorouders die hebben gestreden en geleden. Ik zie de mannen met missie, samen een collectief vormend, strijdend voor iets wat groter is dan henzelf. Ik voel de destructie, de afbraak en vernietiging. Ik loop door en vraag het groot mysterie om iets… een prachtige veer ligt voor mijn voeten.

Nadat ik de passerende boswachter heb gegroet, vind ik aan de rand van het bos, bij een moeras mijn plek voor de nacht. Ik ben bang ontdekt te worden en om de haverklap vind ik mezelf terug in dialoog met de boswachter die me heeft betrapt. Als een soort repeterende plaat, herhalen de beelden en zinnen zich. Mezelf verantwoorden, verontschuldigen, mag ik hier zijn, steeds weer die boze man die me vermaand, onrust, ongemak, muggen en teken, telkens weer die verantwoording, godverdomme donder op!

Dan herinner ik me wat we doen tijdens de Vision Quest. Ik trek energetisch een hele ruime cirkel langs de windrichtingen, waar ik me veilig mag voelen en alleen mag zijn. En terwijl de avond valt, word het rustiger op mijn plek, die de naam ‘Safe’ heeft gekregen. Een appje van Hermine en de zachte regen, brengt me aan het huilen, ik voel de hunkering naar haar warme lijf… De vele reeën maken mijn hart zacht, een dier wat lijkt op een das herinnert me aan mijn eigen Vision Quest: ik mag hier zijn!

Father of Earth

De volgende ochtend vroeg ontving ik het bericht dat mijn dierbare collega Rob Top was overgegaan op het moment dat ik tussen de grafheuvels was. Ik besluit deze dag met en voor hem te lopen. De laatste tocht is zwaar, voel de pijn in mijn lichaam en vergankelijkheid van het leven. Rob is nu bij onze voorouders. Naast de pijn voel ik een enorme innerlijke kracht in me, die leven heet. De kaart van vandaag is ‘Father of Earth’ die me vertelt het contact met de Aarde te bekrachtigen. Eenmaal thuis hangt er een teek aan mijn tepel… het leven zit vol mysterie.

Aho!

Mee op reis? Ga naar >>> Drie dagen Diep...